ARUBA

November 2013

One Happy Island

Tegenwoordig is Aruba sinds 1 januari 1986 een autonoom land binnen het Koninkrijk der Nederlanden, met een eigen regering en parlement. Op gebied van eigen aangelegenheden is het eiland bevoegd wetgeving te maken, met uitzondering van defensie en buitenlandse zaken. Hiervoor is het Koninkrijk der Nederlanden verantwoordelijk, dat door een gouverneur is vertegenwoordigd. 

Aruba is het kleinste en westelijkst gelegen eiland van de Benedenwindse eilanden. Het wordt door een smalle zeestrook van ongeveer 30km gescheiden van het Venezolaanse schiereiland Paraguana.
Het eiland meet in de lengte ruim 31km en ongeveer halverwege is het eiland het breedst, ruim 8km.
Hoofdstad Oranjestad ligt aan een baai aan de zuidwestkust.
Bijna de hele westkust bestaat uit een aaneenschakeling van soms kilometerslange stranden, veelal omzoomd door palmbomen, welke in reisgidsen gerekend worden tot de mooiste van de wereld. Op dit 'One Happy Island' is het azuurblauwe zeewater in cominatie met de bijna poederachtige parelwitte zandstranden dan ook een lust voor het oog.

Dat Aruba een vulkanische oorsprong heeft, is hier duidelijk te zien. In een goed onderhouden parkje zijn kiverse opmerkelijke rotsformaites te aangeschouwen. Als gevolg van vulkanisme heeft hier ooit een grote diorietkegel gelegen. Door erosie ontstonden door de eeuwen heen allerlei holten en spleten in deze kegel, zodat het nu lijkt alsof er diverse bergen immens grote rotsblokken liggen. Er zijn paden tussen en rondom de steenstapelingen aangelegd en via een trap kunnen er zelfs twee beklommen worden en hebben we een aardig uitzicht over de omgeving.

Op California point staat op het uiterste noordwestpuntje van het eiland de gelijknamige 33m hoge vuurtoren.
Deze dateert uit 1916 en is vernoemd naar een schip dat hier vlakbij voor de kust schipbreuk heeft geleden.

Een opvallende verschijning in het Arubaanse landschap zijn de Watapanabomen, ook wel dividivi genoemd. Deze door de passaatwind gevormde bomen wijzen allemaal naar het zuidwesten.

Het merendeel van de traditionele 19de eeuwse huizen zijn helaas verwaarloosd, maar tegenwoordig worden steeds meer van deze oorspronkelijke huizen gerestaureerd.
Ze dateren uit het eind van de 19de eeuw en hebben een rechthoekige plattegrond en een geknikt zadeldak. De muren van deze traditionele woningen bestaan uit kalksteenbrokken die door kalksteenpuin en leem bij elkaar worden gehouden. De buiten en binnenzijde zijn bepleisterd met kalksteenmortel en afgewerkt met kalk. De dakconstructie en de kozijnen zijn van hout. Het meest karakteristieke aan deze woningen is het zogenoemde tortodak. Dit geknikte daktype ziet men alleen op Aruba en niet op de andere Caribische eilanden. Men gaat ervan uit dat de Spanjaarden dit daktype op het eiland hebben geintroduceerd. Het dak is meestal bedekt met rode Hollandse dakpannen, waardoor het kleine landhuizen lijken.

Decennialang was de natuurlijke brug op Aruba bij Andicouri een van de attracties die een toerist gezien moest hebben. Deze door de branding in de kalksteenrotsen uitgesleten brug gaf de bezoeker eeen goede indruk van de kracht waarmee de zee dag in dag uit tegen de noordkust van Aruba aan beukt. De natuurlijke brug, die ter plekke Natural Bridge wordt genoemd, was meer dan 30m lang en de hoogste natuurlijke overspanning in het hele Caribisch gebied. Hij ontbrak in geen enkele folder of reisgeids van Aruba en sierde ook menig ansichtkaart. Miljoenen toeristen hebben deze brug bezocht en vrijwel iedereen liet zichzelf zwaaiend op de brug fotograferen. Sinds 2 september 2005 is dat verleden tijd. Op die dag stortte de natuurlijke brug in. De eroderende werking van de zee eiste zijn tol. Een icoon van Aruba is niet meer.